Las Vegas - België

Ook op zondag zijn we nog een dag in Las Vegas. De dag begint met lang slapen. Daarna gaan we zoals "echte" toeristen op de hop-on hop-off bus: pokkeduur en echt oppervlakkig. Deze bus brengt ons wel naar het beroemde Las Vegas welcome bord... op 200 meter van ons hotel. We stappen op verschillende plaatsen af om de "bezienswaardigheden" - allemaal hotels - te bezoeken. Het is al na 4 uur als we terug zijn in ons hotel. We gaan nog even zwemmen en daarna doen we nogmaals de Strip (te voet). We pikken de show van Tresure Island en uiteraard de beroemde fonteinshow van Palazzo hotel (opnieuw) mee. Op muziek van Bocelli (con te partiro) sluiten we aan de fontein onze vakantie af... Kan het symbolischer?

Ja, over de maandag kunnen we kort zijn: we zitten op het vlieg richting België... Het inleveren van de wagen verloopt heel soepel: gewoon de sleutels afgeven. Geen enkele opmerking en dat terwijl we er 31 dagen in geleefd hebben. Wat een verschil met IJsland. Ook op de luchthaven gaat alles veel vlotter dan in België: Instappen in Las Vegas en Chicago samen duurt minder lang dan uitstappen in België...

Beide landen wisten ons te boeien en we zagen veel moois... Besluiten in enkele woorden is moeilijk maar we blikken tevreden terug.

Tijd om de foto's en video's te verwerken... Dat wordt een enorme opdracht!

Grand Canyon NP - Las Vegas

De wekker staat om 5.45 uur want om 6.30 uur willen we de zonsopgang meemaken aan het Yopi point te bereiken na een ritje met de West Rim Shuttle. Helaas: het regent… Mieke zegt dat het al regent sinds 2 uur deze nacht. Vertrekken om een mooie zonsopgang heeft geen zin. We blijven ligggen. 45 minuten later, geen beterschap… Iemand zin om in de regen naar het Yopi point te gaan? Neen? We blijven liggen. 45 minuten later: het regent… Iemand zin? Neen? Uiteindelijk staan we half acht op, gaan ontbijten en draaien onze rug naar de Grand Canyon, op naar nieuwe horizonten… Er is ergens een spreuk van “steken waar de zon nooit schijnt”… Ontgoocheld over Grand Canyon NP gaan we – een stukje over route 66 -  naar Las Vegas. Het blijft regenen tot we een uur uit het National Park zijn.

Route 66 brengt ons enkele mooie fotostops. Vergane auto’s en servicestations, gerestaureerde auto’s… alles draait hier rond de vermaardheid van deze autoroute van Chicago naar Los Angeles. Uiteindelijk volgen we deze route een 100-tal km en middagmalen in een typisch Amerikaans wegrestaurantje. Dan is het niet ver meer naar Las Vegas maar aan de Hoover Dam staan we nog een uurtje in de file (onze eerste buiten de kijkfiles in Yellowstone).

We naderen Las Vegas vanuit de heuvels en zien ons hotel al vanuit de hoogte… De piramide van het Luxor hotel is er van ver uit te halen. Over de Las Vegas boulevard (zeg maar “de strip”) bereiken het hotel. Via de ingang kom je in de gokhal en dan pas kan je inchecken. Het duurt een tijd eer we onze kamer vinden: zo’n doolhof. Om 6 uur beginnen we onze avondwandeling, gewapend met statief en camera. We komen ogen te kort om de glitter en glamour te aanschouwen. Parijs lichtstad? Via corridors van over straat aanschouwen we lichtreclames in alle soorten en kleuren. We zien Parijs, Venetië, Rome. Zomers gekleed lopen de vrouwen op straat en overal staan verkopers water te verkopen want het is warm…

Elk hotel heeft honderden winkeltjes met merken die je bij ons alleen in de duurdere winkelstraten ziet. Aan het Belagio hotel is er om het half uur een show op het water met spuitende fonteinen, wat verder is er om het uur een spuwende vulkaan of een piratenshow. In Venetië varen de gondels… Het houdt niet op.

Moe gewandeld bereiken we opnieuw het hotel en gaan slapen. Uiteindelijk slenterden we meer dan 5 uur langs de strip.

Monument Valley - Grand Canyon NP

Half acht worden we afgehaald om met een jeep diep in Monument Valley gebracht te worden. hotsend over de keien bereiken we de plaats waarvoor de kinderen een horseback riding tour van twee uur geboekt is. Wij worden ondertussen in een minibus door het natuurpark geleid. We zien verschillende “monumenten” met ronkende namen zoals de “three sisters”, “The totem pole”,”The coyote” enzovoort. Ondertussen stoppen we ook enkele keren aan stalletjes waar de Natives hun koopwaar aan de man brengen. Het is al bijna middag als we uitchecken en vertrekken richting Grand Canyon. We winnen opnieuw een uur door de klok een uurtje terug te draaien en om 4 uur staan we aan de oost ingang van de South Rim. Ondertussen hebben we gemiddagmaald in een McDonalds. Het weer is net als gisteren: zonnig in de voormiddag met opkomend onweer rond de middag. Daardoor geeft de Grand Canyon niet weer wat we ervan verwacht hebben. We vinden het maar een Canyon. Diep is hij wel, maar de kleuren die we kennen van de vele foto’s komen niet tot hun recht. Twee of drie autostops later zijn we dan ook bij Canyon Village waar we inchecken in de Maswik Lodge. Omdat we Yaki Point niet met de auto konden bereiken (shuttle verplicht) en we nog wat tijd over hebben voor het avondmaal, gaan we er met de bus heen. Dit is een avontuur op zich. Iets wat we met de auto op 10 minuten kunnen, kost met de shuttle een uur. Met het vallen van de avond zagen we in de verte een licht opklaring, maar deze is niet voldoende om ons op het Yaki Point een waauuw gevoel te geven. Weeral pech met het weer. Hopelijk hebben we morgenvroeg meer geluk met het weer. Na een eenvoudig avondmaal zitten we om half negen al in onze lodge. Het is hier kwart voor acht donker geworden. 

Page - Monument Valley

We slapen nog eens uit en staan pas op om 8 uur. Na het ontbijt in het hotel zelf, vertrekken we naar de Horse Shoe Canyon. We zien er de Colorado River in een diep uitgesneden kloof meanderen. Omdat we nog wat tijd over hebben voor onze volgende reeds geboekte excursie, bezoeken we eens een Wal*Mart. We zitten al enkele dagen zonder klein bakske, dus kopen we daar een nieuwke: een Nikon Coolpix. Ja, in Grand Teton is ons Colruytbakske gesneuveld na een valpartij.

Om 11 uur is het verzamelen geblazen voor de fotosafari naar Antilope Canyon: dit is een 500 m lange kloof waar nog een beetje zonlicht in valt dat voor schitterende kleuren zorgt 40 m lager. Met een Zwitsers legervoertuig worden we erheen gebracht (de kloof ligt 5 km off-road in Navajo gebied). Onder begeleiding worden we er rond geleid. Geert en Thibaut maken ongetwijfeld mooie beelden. 2 uur later worden we teruggebracht naar Page.

Half 3 vertrekken we naar Monument Valley (2 straten verder J maar toch wel een kleine 2 uur rijden L). Bovendien moeten we de klok 1 uur doordraaien: Navajo Country doet niet mee met de zomertijd van Arizona, ze volgen liever de zonnetijd. We checken in in het View Hotel. Wat een uitzicht vanop het balkon! We zien het Westernlandschap zoals we het al zo dikwijls in de films gezien hebben. Enig!

Op aanraden van een gepensioneerde collega van papa rijden we de Valley of Gods road. Dit is geen reservaat zoals Monument Valley, maar al even schoon. De dirt road (onverharde weg) brengt ons langs schitterende stenen kathedralen. Dreigende wolken en een pas gepasseerd onweer maken het landschap extra aantrekkelijk. “Enkel in het begin ligt de weg wat moeilijk.” had Henri gezegd. 

Onderweg moeten we verschillende keren door mini flash floods (plots opkomende riviertjes) tot we halverwege voor een echte flash flood komen te staan. Geen doorkomen aan zonder 4x4: we proberen zelfs niet. Noodgedwongen maken we rechtsomkeer en keren terug naar het hotel. We zijn net op tijd terug om Monument Valley te zien bij zonsondergang. Daarna gaan we eten in het View restaurant.  

Zion NP - Page

We staan op om 7 uur. Na het ontbijt bezoeken we met de shuttle nog de Patriarchs. Het is al na 9 uur wanneer we Zion NP verlaten op dezelfde manier als we gekomen zijn. Zion Canyon is uitgesleten door een rivier: we rijden uit de canyon en rijden weer op het plateau met de mooie rotsformaties. Via Kanab, waar we inkopen doen, rijden we richting Page. Deze namiddag staat Coyote Buttes North met “The Wave” op het programma. Erosie heeft hier op schitterende wijze haar werk gedaan en om het gebied te beschermen is de toegang beperkt tot een honderdtal personen per dag. Wij komen er slechts negen tegen het lijf. Wij hebben al maanden op voorhand het bezoek aan dit gebied vastgelegd door middel van een loterij bij het bureau voor landmanagement. Via de gps vinden we de juiste afslag, want er staat geen enkele wegwijzer naar dit gebied. Op z’n IJslands hotsen we een tiental mijl over de keien en door de putten. We hebben wel geen 4x4, maar het lukt tot we voor een modderige beek komen te staan. Na verkenning, rijden we erdoor zonder problemen. Eenmaal op de parking staan er 2 auto’s en moeten we ons inschrijven in een logboek. We nemen 10 liter water mee en vertrekken met alleen de beschrijving die ons thuis toegestuurd werd. Hier is namelijk geen enkele weg gemarkeerd. We volgen de instructies geïllustreerd met foto’s nauwgezet op. En het lukt ons aardig om de 5 km te wandelen. We mislopen slechts één keer, maar terugkerende mensen brengen ons op het juiste pad. voetsporen volgend en steentorentjes zoekend, bereiken we onze eindbestemming. Onderweg was het verschrikkelijk heet (het zweet liep onze buik naar omhoog), maar op de eindbestemming is de zon weg. Een dik wolkendek verhindert het maken van mooi belichte foto’s. Het begint zelfs wat te druppelen. Hier en daar zien we een stukje blauw aan de lucht en zodoende besluiten we om een halfuur te wachten. Net als dat voorbij is, breekt de zon door voor een halfuurtje. Genoeg om mooie beelden te maken. Ondertussen is het half vijf en vatten de terugtocht aan. We zien niemand meer buiten een hoop hagedissen. Door een schitterend landschap bereiken we opnieuw de auto waarna we naar de hoofdweg terugkeren. We hebben in totaal 9 liter water verbruikt op deze tocht. Op weg naar Page stoppen we nog verschillende malen om het landschap te fotograferen. Om 19 uur komen we aan en mogen we de klok een uur terugdraaien. Ruim de tijd om er een heerlijke zomeravond van te maken. We gaan Mexicaans eten en daarna gaan Thibaut en Geert nog zwemmen in het buitenzwembad van het hotel. Op straat is het nog heerlijk zwoel. Terwijl het al een uur donker is, halen we nog een temperatuur van 82°F.    

Bryce NP - Zion NP

Hi folks,

Deze morgen staan we op om 6 uur. We snellen ons in onze kleren om naar de zonsopgang te gaan kijken nabij Sunrise point. We zien de zon als een prachtige rode bol opkomen die de hoodoos goudgeel kleurt. Als we terug komen in ons motel vieren we Danièle haar verjaardag. Dankzij haar cadeautje mag ze een extra onderbroek vuilmaken. Rond 9 uur vertrekken we richting Zion NP. Weer komen we in een volledig nieuw landschap terecht: ongezien hoe erosie hier haar werk gedaan heeft. Nu eens geen Hoodoos maar rotsen in alle kleuren. Na een bezoek aan het visitor center, rijden we rond de middag naar Zion Lodge. Dit is alleen toegelaten voor mensen die er overnachten: alle andere autoverkeer is verboden in de hoofdvallei. We laten er de auto achter en stappen op de shuttle die ons naar “Grotto” brengt, waar onze hoofdwandeling start: “Angels Landing”… Angels Landing is een wandeling op een smalle richel waarbij we 500 m klimmen. In de brandende zon (100° F) beginnen we aan de wandeling. Al snel hebben we dorst. Gelukkig hebben we 6 liter water mee. Als we bijna aan de top zijn, wordt het pad smaller en smaller en de afgrond dieper en dieper. De tocht gaat verder met kettingen op de richel. Mama en papa besluiten om op 0.5 mijl van de top niet meer verder te gaan omdat het te smal wordt en papa aan “een vorm van hoogtevrees” lijdt. De kettingen zijn geen overbodige luxe: langs beide zijden is het loodrecht naar beneden (500m) en het pad is op sommige plaatsen nauwelijks een meter breed. Op de top hebben we een prachtig zicht over de Zion Valley. Wat een kick: fun voor zij die geen hoogtevrees hebben. We kunnen begrijpen dat de engeltjes hier op aarde neerstreken. Rond 4 uur zijn we opnieuw aan de shuttle. We gaan naar de Lodge, maar voor we inchecken, vullen we de vochtreserves weer aan op een terrasje (de 6 liter dronken we in die 3 uur gemakkelijk op). Papa drinkt o.a. één liter cola. Op de parking is het ondertussen 118° F. Nadat we geïnstalleerd zijn in de kamer en nadat we ons verfrist hebben nemen we de Shuttle naar het einde van de canyon. Daar doen we nog een kleine wandeling tot aan de Narrows (vanaf daar start een wandeling door het water). We stoppen dan nog 2 keer voor we opnieuw aankomen bij de lodge. Om 8 u 45 gaan we eten. Deze keer is het een feestmaal, want we nemen een dessert voor Danièle haar verjaardag. Hip hip hoera!!!  

Bijkomende info over de Angels Landing Trail: http://www.zionnational-park.com/images/albums/index21.htm

Brian Head (NM) - Bryce Canyon NP

We kunnen slechts aan de ontbijttafel om 8 uur: vroeger gaat het restaurant niet open. Ja, dat heb je wanneer je tussen allemaal rijke gepensioneerde mensen logeert… ;-) We zitten namelijk in iets wat op een luxe kuuroord gelijkt. Dit maakt dat we slechts om 9 uur aan Cedar Breaks aankomen, zo’n 10 km van onze slaapplaats. We maken mooie beelden in volle zon. Onze volgende stop is de Red  Canyon op een boogscheut van Bryce Canyon. Nog steeds volle zon. Op de middag  komen we aan in Bryce.  Jammer, maar de eerste dreigende wolken zetten op. We kunnen nog enkele viewpoints bezoeken in volle zon, maar dan wordt het bewolkt. Aangezien we op 2.700 meter zitten, zien we het weer rondom ons: diverse buien en regelmatig bliksemschichten. Aangezien  het onweer steeds in de verte blijft, werken we onverstoord ons programma af: we doen ook de Navajo trail: in plaats van het landschap steeds van boven te bekijken, dalen we af tussen de Hoodoos. Het is een prachtige wandeling. Jammer dat de zon niet van de partij is, maar we zijn al blij dat het onweer uitblijft. Na de wandeling, gaan we vroeg eten in de Cedar Breaks Lodge. We ondernemen een tweede poging om het effect van een zonsondergang op de rode rotsen te aanschouwen. Weer mislukt, het blijft bewolkt.   

Thayne - Brian Head (Cedar Breaks NM)

We staan vandaag  om 8 uur op. Bedoeling is om 780 km te rijden. We rijden eerst een stukje en gaan dan op zoek naar ons ontbijt. Op zondag is er minder open, maar geen probleem: na wat zoeken vinden we een “wegrestaurant”. Amerika heeft op dat gebied – denk ik – toch wel een andere cultuur: niet te schatten wie daar allemaal zit te eten.  We krijgen elk een “super” portie aangeboden.

Na de Star Valley buigen we af naar Bear Lake, zogezegd om wat vogel spotting te doen maar daar komt maar weinig van in huis. We stoppen bijna niet. Na Bear Lake zien we het landschap veranderen van Alpien naar Mediterraan. Rond Salt Lake City zien we nog eventjes de bergen van de Olympische winterspelen van 2002 maar daarna zien we de omgeving verdorren en de temperatuur stijgen. We halen 101° F. Als we uitstappen voor een plasstop, valt de hitte op ons: “plof”.

In de omgeving van Cedar City, verlaten we de autoweg. We zitten op ongeveer 200 mijl van Las Vegas. Oei, het einde nadert… Een stijle klim brengt ons in Brian Head, ongeveer 3.000m hoog, onze eindbestemming van de dag. Het is er nog steeds behoorlijk warm. Na het avondmaal gaan Thibaut en Geert nog op zoek naar mooie beelden van Cedar Breaks, maar de zon wil niet mee. Voordeel van de verkenning is wel dat we morgen niet vroeg op moeten: de zon zal Cedar Breaks niet beschijnen voor 8 uur. 

Grand Teton NP (Moran) - Star Valley (Thayne)

We besloten gisteren om vroeg op te staan: als we Moose willen zien, moet het vandaag gebeuren. Om 7 uur staan we al aan het restaurant voor het ontbijt en kort daarna vertrekken we richting Grand Teton. Onze eerste stop is de Oxbow Overlook waar we niets zien. Net voor we vertrekken, fotograferen we de in de Snake River weerspiegelende Grand Teton (een berg van 4197). Op hetzelfde moment zien we een Moose de rivier oversteken. Van ver kunnen we enkele opnamen maken tot hij in het bos verdwijnt. We zoeken nog dapper een uurtje verder voor een tweede waarneming, maar we zien alleen nog Canadese kraanvogels. Voor de middag wandelen we nog naar het Leigh Lake waar we in het bos onder andere een slang zien. Na de picknick gaan we naar Jenny Lake waar het zeer toeristisch is. We laten ons overzetten en wandelen naar de Hidden Falls en het Inspiration Point. Van daaruit hebben we een schitterend zicht op het Jenny Lake en de wijde omgeving. We waren van plan om dan te voet terug te keren (een wandeling van 1,5 mijl) maar gemakzuchtig als we zijn, kiezen we  bij de terugtocht voor de boot. Het is ondertussen 85°F (goe warm) en al een klein voorsmaakje van wat ons in Utah en Arizona te wachten staat. Drinken is de boodschap! We bezoeken nog het Moose visitor center en daarna is het tijd voor een tweede Moose waarneming. Eerst gaan we terug tot aan Moran Junction waarbij we onderweg niets zien. Op de terugweg zien we Antilopen, kraanvogels en enkele bizons. Thibaut ziet in Kristofs boek “Wildlife in Yellowstone en Grand Teton”  dat de Moose – Wilson Road nog een mogelijkheid biedt. En inderdaad: als we enkele minuten rijden,  zien we auto’s langs de kant staan en even verder een Moose wijfje die pootje aan het baden is. We hebben alle tijd om er van dichtbij van te genieten. Hebben we geluk! Daarna is het tijd om over Jackson naar de Star Valley te rijden waar we overnachten. Iets voor 19 uur 30 komen we eraan. Goed op tijd om er eens een rustige avond van te maken.

Voor morgen staat er opnieuw een verbindingsetappe op het programma, maar we gaan eerst eens goed uitslapen. Na 2 dagen “wildlife” spotten in de vroege ochtend kan dit goed van pas komen. 

Yellowtone NP - Grand Teton NP (Moran)

Gezien we in het park slapen, willen we er vandaag eens extra vroeg invliegen en als echte "natuurpunters" gaan spotten. Om 6 uur vertrekken we al voor een tocht naar de Fishing Bridge en de Hayden Valley. We zien enkel bizons en ... maar genieten toch van de vroege ochtend. Het eerste zonlicht en de dampen boven het water zorgen voor mooie beelden. Op de terugweg naar ons ontbijt stoppen we ook aan de Mud Volcano Trail. Nadat we uitgecheckt zijn uit Yellowtone rijden we naar West Thumb Geyser Basin en bezoeken het gebied. Dit was ons laatste vulkanisch gebied in Yellowstone en nog steeds hebben we de veelkleurige grote pool nog steeds niet gevonden. We gaan een bookshop binnen en komen tot de conclusie dat we er de eerste dag aan voorbij gelopen zijn, maar door de mist zijn schoonheid niet konden inschatten. In plaats van direct naar Grand Teton te rijden, besluiten we een tweede poging te wagen. Na een halfuurtje rijden komen we aan bij de Grand Prismatic Spring: inderdaad hij is het. Al van ver zien we de opstijgende dampen in de zon alle kleuren aannemen.

De randen zijn een prachtig kleurenspel die we zelfs met groothoek onmogelijk in beeld kunnen brengen: zo groot is de pool. We besluiten naar een andere parking te rijden om de pool van op een nabij gelegen heuvel te bewonderen. Deze wandeling duurt misschien een uur, maar levert fantastische beelden op. We picknicken aan Old Faithfull en controleren ook nog eens de erupties van de geissers, maar we hebben geen geluk: de eerst volgende uren blijft het rustig in het park. Dan maar op naar Grand Teton waarbij we af en toe eens stoppen voor een viewpoint. Aan het Jackson Lake pikken we een terrasje en de Colter Bay Nature Trail mee. Er valt niet meer over te vertellen dan dat het een muggenwandeling was. Ondertussen is het na 17 uur en begint onze Moose koorts op te komen: op weg naar onze lodge in Moran stoppen we aan diverse overlooks, maar zonder succes. We checken in en vragen wanneer we het laatst in het restaurant binnen mogen. We vertrekken onmiddelijk voor een nieuwe sessie "Moose". Weer hebben we geen "Moose succes", maar we maken mooie beelden van verschillende bevers met jongen en een voorbij zwemmende pelikaan. Tevreden gaan we om 21 uur eten en sluiten zo onze dag af.

Yellowstone NP (Dag 2)

Om 8u30 rijden we yellowstone park binnen. We denken dat er file was, maar er staat een wapiti langs de weg. Kort daarna is er een adembenemende ontmoeting met een bizon: een hoogtepunt van de dag? We rijden naar de Firehole Canyon en zijn kleine waterval. Daarna gaan we richting Mammoth Hotsprings. Voor de derde keer wachten we aan de wegenwerken meer dan een kwartier. Saai is het langs de weg niet, want we zien verschillende dieren waaronder ook een zwart beertje dat onder ons open raam passeert. Mammoth Hotsprings is een echte topper: jarenlange kalkafzettingen van het warme water hebben er prachtige terrassen geschapen, in verschillende kleurschakeringen. Nadien rijden we naar de Grand Canyon van de Yellowstone River, een klein voorproefje van wat ons later op deze reis te wachten staat? We passeren langs prachtige basaltrotsen, zowel langs de weg als boven de rivier. Bij aankomst zien we de 360 meter diepe canyon die zeer kleurrijk is. Een wandeling naar het Lookout point en de Red Rock point geeft een prachtig uitzicht op de Lower Falls van 94 meter hoog. Door de Hayden Valley rijden we naar Yellowstone Lake. Onderweg komen we honderden bizons. Ze veroorzaken grote files door gewoon de weg te dwarsen. We gaan vrij vroeg eten. Daarna doen we nog een toerke voor nog meer "wildlife". Hoog op ons verlanglijstje staat de Moose, maar dit is nog niet echt zijn habitat. We zouden al tevreden zijn met een Grizzly, maar zien slechts bizon, elk en mule deer. Als het bijna helemaal donker is merkt Thibaut een kraanvogel op en als we het zoeken al lang gestopt hebben, ziet mama plots een grijze wolf aan de kant van de weg waarna hij de weg oversteekt en in het donkere bos verdwijnt. Zo eindigt deze dag toch echt wel uniek.

Yellowstone NP

Vandaag onze eerste dag Yellowstone, we plannen tot aan Old Faithfull te rijden en dan nog Norris Geyser Bassin mee te nemen in de late namiddag. De dag begint mooi: volle zon. We zijn nog maar pas het park binnen als we al Wapiti’s zien. Aan Old Faithfull parkeren we op een enorme parking waarvan we denken dat die nooit vol zal raken. We wandelen het infocenter binnen maar hebben geen tijd om rond te kijken: Old Faithfull zal nu spuiten. En inderdaad, enkele ogenblikken later staan we tussen honderden toeristen minuten lang te kijken naar zijn uitbarsting. Nogal wat anders dan de enkele seconden durende uitbarsting van Geysir en Strokkur in IJsland. Als we verder wandelen in het Geyser gebied van Old Faithfull vinden we IJsland in zijn geheel wel beter. Het is er veel ruwer, je voelt er je als mens veel nietiger dan hier. Tussen de dennen zien we de Mountain Bluebird in zijn mooie blauwe kleuren fladderen. We denken veel te laat aan te komen bij de Riverside Geyser, maar we zien nog vele toeristen zitten wachten op de uitbarsting. Wij bezoeken eerst nog de Morning Glory Pool en gaan dan vol bewondering genieten van de 20 minuten durende uitbarsting van de Riverside Geyser. In feite hebben we geluk want tussen 9 uur 20 en 1 uur 20 moet ook de Grand Geyser uitbarsten en het is nu al 11 uur 30 terwijl hij nog niet uitgebarsten is. We wachten een halfuur maar dan besluiten we toch om voort te maken. Misschien is die ook wel één of twee uur in vertraging en we hebben nog veel te doen vandaag. Ondertussen is het koppen lopen geblazen in de omgeving van Old Faithfull. En terug aan de auto zien we dat de parking goed volgelopen is. We zijn blij dat we aan de auto zijn, want inmiddels is het zwaarbewolkt met een koude wind en boven de 2000 m laat zich dit voelen.

Onze volgende stop is Black Pool Basin waar we vooral de Emerald Pool willen zien. Daarna rijden we richting Biscuit Basin waar we de Sapphire Pool willen zien. Deze warmwaterbronnen hebben alle kleuren van de regenboog, van geel tot blauw over groen en oranje. We bezoeken ook nog het Midway Geyser Basin en de Great Fountain Geyser voor we naar de Lower Geyser Basin  gaan. Daar zien we de kokende modder van de Fountain Paint Pot. Onderweg naar Norris Geyser Basin hebben we ook onze eerste waarneming van een Bizon.

Bij Norris Geyser Basin hebben we terug zon en deze maakt veel goed, want we verwachtten er meer van: alles ligt hier iets verder uit elkaar en de kleuren zijn minder intens. Toch wandelen we er meer dan een uur rond en zien er onder andere de Steamboat Geyser ligt pruttelen.

 Het is al na 20 uur als we terug in West Yellowstone zijn, waar we op verzoek van Danièle op zijn Amerikaans gaan eten: we trekken er de McDonald binnen voor een snelle hap.   Nadat we in Brooks de witte was gedaan hebben, doen we vandaag de gekleurde was. 

Glacier NP - West Yellowstone

We staan tot vervelens toe weeral eens om 7 uur op. Weeral veel te vroeg. Papa is een echte slavendrijver. Wij willen slapen!  J . Nog voor 8 uur vertrekken we al richting Yellowstone: het oudste natuurpark van de wereld. Voor de 2^e keer deze reis rijden we een verbindingsetappe: 720 km. Eerste werk van de dag is echter olie verversen. We rijden al van aan Lake Louise met de melding om de olie te verversen. Op een groot halfuur is de klus al geklaard. Daarna rijden we 140 km door de Swan vallei: een landschap van dennenbossen en mooie meren.  Over de middag picknicken we bij een meertje waarop de pelikanen rustig dobberen. De rest van de dag rijden we in een echt cowboylandschap. Landschappen die kunnen gebruikt worden voor in een echte westernfilms. Je ziet het landschap droger worden. De weiden worden besproeid met water tegen de droogte. We besluiten een ommetje te maken naar Virginia City. Na Rowly ons 2^de stadsbezoek. We wanen ons in de tijd van de cowboys met allemaal houten barakken met winkeltjes of saloons. Daarna is het tijd om door te rijden naar West Yellowstone waar we om 18 uur aankomen. We bezoeken eerst het Grizzly & Wolve Discovery Center. Niet veel soeps, maar net voor we door gaan, voederen ze de Grizzl’ys. We zien ze zoeken naar voedsel onder de rotsen in het water. Mooi! Het is al na 20 uur als we een restaurant zoeken. Geert, Danièle en Thibaut eten Buffalo.

Waterton NP - Glacier NP

Weer staan we om 7 uur op. Anderhalf uur later vertrekken we richting USA. We stoppen nog eens aan het prestigieuze Prince of Wales hotel om een laatste blik te werpen op Waterton NP.

Dan gaat het richting Amerikaanse grens waar we “grondig” gecontroleerd worden: motor af en koffer open. Niets aan te geven? Natuurlijk niet. Na controle van de paspoorten mogen we verder met de melding dat de tomaten uit onze koffer gehaald zijn. Juist voorbij de grens zijn de eerste wegenwerken: we moeten er gewoon een kleine 20 minuten wachten tot de weg vrij is. Iedereen blijft geduldig wachten…

Aangekomen in Glacier NP, slaan we eerst af naar Many Glacier. We zien er geen gletsjers maar doen een stukje van de Swiftcurrent Nature Trail. Buiten een eekhoorn zien we niets. Op de terugweg naar de hoofdweg zien we plotseling op de kant van de weg een mooie waarneming van een bruine zwarte beer. Ja, niet alle zwarte beren zijn zwart.

 Dan beginnen we aan de Going to the Sun road: een schitterende pas dwars door het Glacier NP. Onderweg stoppen we verschillende malen voor fotogenieke momenten. Ook picknicken we onderweg. Het is al na 14 uur als we boven aankomen. Daar wandelen we de trail naar het Hidden Lake. In het begin lopen we door prachtige bloemenweiden geflankeerd met schitterende plassen en meertjes evenals sneeuwtapijten. We zien er Mountain Goats, Hoary Marmots en Bighorn Sheeps. Allemaal mooie waarnemingen op een wandeling die toch een 3-tal uur duurt en ongeveer 2/3 door de sneeuw is. Een mooie opener voor “back to the USA”!

Ondertussen is het al na 17 uur en dalen we rustig af richting West Glacier waar we slapen. We hebben er een eenvoudige lodge waar we voor de 2^de maal deze reis zelf koken: 3 pakjes astronauten voeding.

Van het openlucht zwembad kunnen we niet veel genieten: net als Thibaut in het water zit, moeten we hem binnenroepen voor een heus onweer (20 uur). Maar we mogen niet klagen: op een hagelbui na (tijdens de namiddag wandeling) is het veelal zonnig geweest. 

Brooks - Waterton NP

Deze morgen besluiten we eens bij Tim Horton te gaan ontbijten. Als we willen betalen blijkt dat ze geen visa aanvaarden en we constateren dat we ook geen genoeg cash meer op zak hebben. Één pompstation en  2 hotels later kunnen we geld uit de muur halen en ons ontbijt betalen. Dit oponthoud plus de inkopen zorgen ervoor dat we met een uur vertraging vertrekken. Volgens google maps moeten we 4 uur rijden voor deze etappe, maar we doen het in iets meer dan 2 uur. 70 km voor Waterton NP zien we de bergen al liggen, “Een mooi zicht!”. Red Rock Canyon is ons eerste doel in Waterton en volgens velen een must. Helaas is het geluk niet aan onze kant: wegens renovatiewerken aan de parking is de route gesloten en moeten we ons beperken tot Lost Horse Creek als we gelijkaardige rode rotsen willen zien. Ondertussen krijgen we hier wel wat we in Mount Rainier moesten missen: schitterende bloemenweiden. Na het middagmaal is onze tweede stop het Cameron Lake waar we de 2 km lange Lakeshore Trail doen. We zien er voor het eerst deze reis een steller’s jay, een schitterende blauwe vogel. Volgens de boekskes is de kans op een ontmoeting met een Grizzly reëel, maar in praktijk loopt hier zoveel volk rond dat Grizzly’s in de verste verte te bespeuren zijn. “Gelukkig maar!” Ons derde target in dit park is ofwel de wandeling naar de Lower Bertha Falls of de Bear’s Hump. We kiezen voor de waterval en starten voor weeral een muggenwandeling. Na wat we gisteren beleefd hebben valt dit echter goed mee. We genieten van het uitzicht op het Waterton Lake met zicht op Amerika en van de waterval. Op de terugweg is er geen mug meer te bespeuren, want we worden begeleid door een constant gerommel van een onweer en de bijhorende regen. Om 18 uur gaan we al eten, want als het onweer over is, willen we om 19 uur 30 de Sunset Cruise op het meer doen. Helaas blijft het regenen en besluiten we 19 uur 15 om niet te vertrekken. In plaats daarvan gaan Thibaut en Geert enkele Mule Deers fotograferen op de boorden van het meer. Ze ontdekken dat de Cruise niet om 19 uur 30 , maar om 19 uur was vertrokken. Nog een geluk bij een ongeluk! Zo eindigt de avond ook eens iets rustiger op deze reis.

 

Off the record hebben we nu ongeveer 4000 km gereden op Canadese wegen en we moeten zeggen dat het een heerlijk wegennet is. Op veel wegen wordt net iets rapper gereden dan toegelaten en er is zo weinig verkeer dat grote afstanden overbruggen geen probleem is. We hebben al vele uren in de auto gezeten, maar hebben niet het gevoel dat het saai is. Er valt van alles te zien. Typische huizen of kerkjes, enorme boerderijen met landerijen, gewoon wijdse zichten en vele dieren in de graskant. Hiermee sluiten we Canada en een belangrijk deel van deze reis af, want vanaf morgen zitten we opnieuw in Amerika. Tot dan!  

Drumheller - Dinosaur Provincial Park - Brooks

Na een eenvoudig maar een lekker ontbijt in ‘Newcastle Country Inn’ in Drumheller trekken wij tegen openingstijd naar het Royal Tyrall Museum Palacontholoy. We keren terug naar de tijd van miljoenen jaren geleden, nog voor het ontstaan van de dinausaurussen. We zien er prachtige fossielen, evenals vele skeletten van dino’s. Het is een schitterend museum om in te vertoeven. 


Daarna rijden we verder ,naar het Dinosaur Provincial Park. We zien niet anders dan uitgestrekte weilanden waar hier en daar wat koeien grazen. We vragen ons af waar de boerderijen zijn. Wanneer we het park naderen, waarschuwen borden voor slangen op de weg. Aangekomen in het park is onze eerste viewpoint adembenemend: een schitterend uitzicht over het park. Dit zijn de Badlands ( een geërodeerd landschap) van Canada. Na een picknick buiten wandelen we de ‘Badlands Trail’. Deze wandeling van 1,3 km gaat langs hoodoos ( zie foto van gisteren) en andere rotsformaties. Om 15 uur starten we een rondrit met de bus voor ongeveer 2 uur. We leren heel wat bij over het ontstaan van hoodoos. We leren ook hoe we fossielen van dino’s kunnen ontdekken in het landschap ( als we rondkijken dan vinden we er heel wat). Daar het prachtig weer is besluiten we nog de ‘Cotton Flats Trail’ te wandelen (O,9 km). Deze wandeling loopt langs de Red Deer River. Normaal gezien duurt de wandeling ongeveer een uur. Wij hebben waarschijnlijk het wedstrijdrecord gebroken: al slaan en al springen ontwijken we de duizenden muggen. Even wanen we ons in Lapland: geen foto of filmstops... Gewoon "move", zo rap mogelijk. 


Terug in de auto rijden we de laatste 30 km van de dag naar onze slaapplaats: een motel met zwembad. Thibaut en Danièle nemen even de tijd om te gaan zwemmen terwijl mama en papa de wast doen. Mooi hé

Banff - Drumheller

Over de voormiddag valt niet al te veel te vertellen: we staan om acht uur op, doen inkopen en vertrekken richting Calgary. Met de regio Jasper - banff verlaten we een schitterend berglandschap waarover we kunnen besluiten dat het allemaal wel aanwezig is in de Alpen, maar dat het hier gepresenteerd wordt in één enkele vallei. We ontbijten als we al een uurtje gereden hebben. Het landschap is ondertussen veranderd in open veld. Onderweg zien we gele koolzaadvelden en grote boerderijen.

Kort na de middag bereiken we weer toeristisch gebied: de Alberta Badlands. We picknicken aan de Horseshoe Canyon bij een lenteweer. Daarna besluiten we om de Dinosaur Trail te rijden. Dit is een rondrit van 48 km ten noordwesten van Drumheller. Als we halverwege zijn moeten we een kleine overzetboot nemen, maar die is tijdelijk gesloten wegens een aankomend onweer. Daarom keren we om en besluiten we om een extra ommetje naar het dorpje Rowly te maken: volgens 1 of andere gids nog een authentiek Amerikaans dorpje. Inderdaad, een echt westerndorpje uit de tijd van John Wayne. Nu wonen er nog 4 mensen en is het een soort "museum". Een meisje leidt ons gratis rond in het dorp. We zien een schooltje, een station, een echt Amerikaans saloon,… Na het bezoek van het dorpje doen we nog het noordelijke deel  van de Dinosaur Trail. We genieten nog van de geërodeerde landschappen in de zon. Daarna zoeken we onze Inn op.

Bij valavond zoeken we nog de Hoodoos op. Dit zijn speciale steenformaties van zandsteen die geërodeerd zijn door wind en water. Zeer mooi bij de avondzon.

Lake Louise - Yoho NP - Banff

Na een overnachting aan Lake Louise in de mooie Deer Lodge beginnen we aan onze dag met een ochtendwandeling naar het viewpoint van Lake Louise. Daar hebben we enkel een uitzicht op het grootse kasteel aan het meer. Na een paar opnames van de weerspiegeling van het Victoria gletsjer in het meer nemen we een gezond ontbijt (iedereen eet fruit). Van de Amerikaanse fastfood of mega grote hoeveelheden hebben we nog maar 1 keer last gehad: de pizza in de treinwagon. Voor de rest zijn we voorlopig zeer gezond bezig, af en toe een zak chips buiten beschouwing gelaten. Het tweede meer van de dag wordt het Lake Moraine. Een prachtig blauw meer met op de achtergrond de Canadese bergtoppen. Wat is dit toch een mooie regio. Nadien rijden we naar het Yoho NP waar we het Lake Emerald bezoeken. Rond de middag stoppen we in het pittoreske dorpje "Field" waar we in een kruidenierswinkeltje (waar ze zowat alles verkopen) een gezonde burger eten op het terrasje. Daarna trekken we naar de Takakkaw waterval: de hoogste van Noord-Amerika. Deze mondt uit in de Yoho rivier. Daarna gaan we over de Kicking Horse Pass terug richting Banff maar voor we Banff binnenrijden, bezoeken we nog de Lower Falls van de Johnston Canyon. Bij het binnenrijden van Banff zien we nog 4 elken rustig grazen aan de rand van de weg. Schitterend. In Banff bezoeken we de "Banff Upper Hot Springs" waar we heerlijk baden in een bad van 39 graden tussen weeral een horde Japanners. Deze, samen met Nederlanders en Duitsers, komen we hier veel tegen. Raar dat Vancouver Island niet in hun catalogus staat. Na het avondmaal is het alweer 10 uur als we geïnstalleerd zijn in onze Lodge.

Jasper - Icefiels Parkway - Lake Louise

Na een eenvoudig ontbijt (cornflakes met melk) vertrekken we reeds om 8 uur het richting Colombia Icefield. We hebben geluk: we zien een moeder grizzly met haar 2 kleintjes langs de weg. Onze eerste 2 stops zijn watervallen (de Athabasca en Sunwapta). Naast het Icefield center stoppen we bij de Athabascagletsjer. We zien hoe de global warming aan de gletsjer vreet. Een eindje verder wandelen we de Parker Ridge Trail: een wandeling van 2 uur over een bergflank waar we heel wat mooie flora zien. We hebben er ook een schitterend zicht op de Saskatchewangletsjer. Onderweg naar Lake Louise zijn de meren, watervallen en bergtoppen met gletsjers oogverblindend.We stoppen aan de Mistaya Canyon, het Peyto Lake met zijn prachtige viewpoint over het fel blauwe meer, het Bow Lake waar het felrode dak van een lodge afsteekt tegen het felblauw van het meer, het Hector Lake en het Herbert Lake. Nadien rijden we naar onze slaapplaats "Deer Lodge" in Lake Louise. Hmm, deze slaapplaats zien we zeker zitten, even genieten! We zullen ons maar niet afvragen hoeveel deze nacht kost in dit luxe kuuroord.

Mc Bride - Jasper

Weer staan we om 7 uur op voor alweer eem drukke dag: slechts 200 km maar wel 2 grote wandelingen en een boottocht naar het beroemde Spirit Island. Voor we Mountain Robson bereiken, zien we geen enkele beer maar verschillende white-tailed deers. Ondertussen regent het en zien we niets van deze majestueuze berg. Net als op de Mount Rainier en de inside passage zijn lage wolken de spelbreker. Als we Alberta binnen rijden, draaien we de klok een uur door. We zijn nu in Mountaintime en 12 uur in de plaats van 11 uur. Ondertussen weten we ook dat de Mount Edith Cavell road gesloten is (wegenwerken): nog een wandeling die in het water valt. We doen een ommetje naar het Pyramid Lake en Patricia Lake. We rijden in pas gevallen sneeuw. Dit is schitterend! Op weg naar Spirit Island zitten we ook al vlug in een sneeuwlandschap. Onderweg speuren we wel geen "wildlife". Aan het meer wandelen we in een 15 cm dik sneeuwtapijt naar het vertrekpunt van de Spirit Island boottocht. We zijn er bijna helemaal alleen. Niet echt verwonderlijk dat het restaurant gesloten is en de boottochten allemaal afgelast zijn. We wandelen dan maar een stukje van een wandeling. Plots staan we oog in oog met een Mule Deer. Het laat zich gewillig filmen. Na drie afgelastingen, komen we toch pas om 18 uur bij de jeugdherberg aan. Wanneer zouden we geland zijn, moesten we geen drie activiteiten afgelast hebben? Zodoende hebben we wel tijd om er een gezellige avond van te maken. Terwijl we in Jasper zitten te avondmalen, valt voor de derde keer deze reis de elektriciteit uit. Dit is blijkbaar niet zo goed geregeld zoals in België.  

Prince Rupert - McBride

We staan om 7 uur op voor wat de zwaarste dag van de reis zou kunnen zijn. Ontbijt zoeken duurt wat zodat we slechts om 8.45 uur vertrekken voor een rit die volgens google maps zo' n 10 uur zal duren. We zien een bord "Prince george 730 km"... en we slapen nog 200 km verder. We beginnen in de regen (weeral) maar wel in een aantrekkelijk landschap. Rond de middag bezoeken we 3 attracties waaronder een indianen site. Het is rond 4 uur als we halverwege zijn. Vlak voor Prince George rijden we door een landbouwgebied. Als we juist bijgetankt hebben, zien we een bordje "next service station: 202 km". Op dit stuk weg zien we meer beren dan huizen. Valavond is blijkbaar het "berenuurtje". Uiteindelijk bereiken we het motel (we parkeren voor de kamer, net zoals in de film!) om 8.45 uur. Een half uurtje later zitten we aan tafel voor het dinner. Hetgeen onoverkomelijk leek, is toch gelukt. Of hoe een zware dag toch nog vakantie is... Goed gepland ;-)


PS: foto toegevoegd aan de inside passage (valavond).

Port McNeill - Prince Rupert (Inside Passage)

Vandaag moeten we extra vroeg uit de veren, want de insight passage staat op het programma (1 van de mooiste boottochten van de wereld), een beetje vergelijkbaar met de Noorse Fjorden. We vertrekken om 5 uur richting Port Hardy, want we moeten 2 uur op voorhand bij de ferry zijn (7u30). Voor de tweede keer komen we een beer tegen op Vancouver Island. De tocht met de ferry duurt ruim 15 uur. We beginnen met het lunchpakket dat we meegekregen hebben van de Bed & Breakfast. Met het weer hebben we niet echt geluk: de tocht begint en eindigt met regen en daartussen blijft het bewolkt. Enkel na de middag hebben we een uurtje zon. Door dit weer geeft de tocht niet echt wat we ervan verwachten. Wel zien we af en toe een walvis en er is een goed alternatief: We kijken over de middag live naar de finale van het soccer game ( Nederland - Spanje). Bijna de hele dag zien we links en rechts van ons bergen, bedekt met dennenbossen. We sluiten de boottrip af met een heerlijk buffet. Wanneer het al goed donker is bereiken we Prince Rupert waar we ons motel opzoeken en direct gaan slapen.



Nog even toevoegen aan onze autoloze zondag: de afgelopen week was de verhouding tussen kilometers malen en vakantie gunstig. Morgen doen we een marathon etappe van 920 kilometers, waarna het weer evenwichtiger wordt.
Met deze ferry en de overgangsetappe van morgen sluiten we het hoofdstuk (Stille Oceaan) af. 

Port McNeill (Tide rip grizzly tour)

Vandaag moeten we om 5 u 45 op voor een speciaal avontuur: met de boot gaan we naar het knight Inlet , zo’n 65 km ver op zoek naar Grizzly beren. Deze agressieve beren komen alleen voor op het vaste land. We overslapen ons echter en papa komt gelukkig nog om 9 na 6 wakker. In record tempo wippen we in onze kleren en just in time komen we aan bij de boot. “ Family Taelman: please follow me. You can pay on return.”  In een dikke mist varen we met een klein bootje 2 uur richting Grizzly’s. Ondertussen krijgen we een ontbijt aangeboden. Halverwege varen we uit de mist en kunnen we genieten van de zon. Eénmaal aangekomen stappen we over op een platte schuit waarmee we de beren vrij dicht kunnen benaderen. Algauw zien we Bella. Een moeder grizzly met 3 jongen van 6 maanden oud. We blijven ze wel een uurtje volgen en zien hoe de jongen zonnen, slapen, zoeken naar eten, een bad nemen en moedermelk drinken. Dit laatste is heel erg uitzonderlijk, want dit gebeurt meestal in de bossen. Op de andere oever van de rivier zien we opnieuw een moeder met een 2 jaar oud jong. We komen er zo dicht bij dat we ze horen grazen. We varen de rivier nog wat verder op, zoekend naar een 3^de wijfje. Helaas krijgen we haar niet te zien. Dan is het tijd geworden voor de lunch op de boot: een belegd broodje. Om 14 uur varen we terug. In Telegraphe Cove waar de tocht begon, drinken we nog iets in het zonnetje en genieten na van dit heerlijke avontuur. Terug thuis gekomen gaan we nog even in de hottube met zicht op zee, een heerlijk visrestaurant en het vallen van de avond. BONK…  

   

Tofino - Port McNeill

Opnieuw worden we wakker in goed weer. Papa en Thibaut gaan om 5u 30 al naar het strand. Het is namelijk eb en er is vanalles te zien: zeesterren, zeeanemonen, grote mossels en uiteraard trekt de Amerikaanse zeearend ook hun aandacht. Na het  ontbijt, dat door de stroompanne slechts miniem is (want de warme bakker heeft niet kunnen bakken deze nacht), vertrekken we richting Port McNeill, een trip van  510 km. Vlak voor de middag stoppen we aan de Cathedrale Grove. Weeral een gematigd regenwoud met bomen van 800 jaar oud  waar we links en rechts van de weg enkele mooie wandelingen doen. Gelukkig bolt highway 19 goed en kunnen we op weg naar onze bestemming nog enkele malen stoppen. Om 17 u 30 bereiken we onze B&B  (bed and breakfast). Weer hebben we een huisje met zicht op zee. Na het avondeten (we eten Chinees vandaag) maken we nog een wandeling op het keienstrand. Op de sparren langs het strand zien we opnieuw Amerikaanse zeearenden. Danièle en Thibaut verzamelen enkele zeeschatten en hopen die na 3 weken vakantie nog heelhuids thuis te brengen.  

De raccoon die we gisteren zagen.

Tofino (7 en 8 juli)

We slapen 3 nachten in de Meares Resort van Charlie Meints. We hebben dus twee volle dagen om Tofino te verkennen. Woensdag beginnen we de dag met een zodiac walvissafari. Op echte speedboten trekken we richting Stille Oceaan. Onze kapitein Sarah vroeg ons voortdurend uit te kijken naar spuitende fonteinen.  Algauw zien we enkele “Gray whales” spuiten. Deze grijze walvissen zijn hier vrij algemeen, net als de “humpback whales” (bultrug walvis). Het duurt dan ook niet lang of we krijgen deze ook te zien. Uitzonderlijk zien we een Gray Whale 2 maal “jumpen”, zeg maar ver uit het water springen. Onderweg zagen we ook nog zeeotters en zeeleeuwen.

Om 12 uur 30 zijn we terug van de walvissafari. Omdat we vroeg vertrokken waren en de bakkerij pas laat open ging, krijgen we nu ons ontbijt van Charlie. Heerlijke ovenkoeken en een lekker bordje fruit. Net als deze morgen (toen we ons eigen brood op aten), zitten we buiten voor het middagmaal. We zijn blij dat we in de schaduw zitten.

Na de middag vetrekken we richting Ucluetlet voor de Wild Pacific Trail. Deze wandeling biedt mooie zichten over de Stille Oceaan. We zien diverse mooie inhammen met rotspartijen of strandjes. Na deze 2,5 km lange wandeling (waar we meer dan een uur aan stappen of slenteren), doen we de twee lussen van de Rain Forest Trail. Via mooi aangelegde paadjes verkennen we de Pacific Rim, een gematigd regenwoud. Varens en mossen groeien hier op en tussen omgevallen reuzensparren.  De Douglas sparren, westelijke Hemlock sparren en Reuzenlevensbomen kunnen hier gemakkelijk 1000 jaar oud zijn.  Buiten de aanleg van het pad waarop we wandelen, is hier de laatste honderd jaar geen boom aangeraakt. Bomen die in 1997 bij een zware storm zijn omgewaaid, liggen nog steeds kriskras door elkaar en zijn begroeid met mossen.

’s Avonds kookten we voor het eerst ons eigen potje: Pasta met hesp op zijn papa’s (éénpans gerecht).

’s Anderendaags worden we terug verwend door “a delecious breakfast by Charlie”, nadat we door de zon werden gewekt. Opnieuw eten we buiten terwijl we zicht hebben op de Amerikaanse Zeearend. Half elf worden we verwacht bij Tofino Air. We waren van plan om naar Hot Springs Cove te vliegen, maar bij dit warme weer werd ons dit afgeraden door de uitbaters. We boeken dan maar voor een goedkopere Scenic Flight van 20 minuutjes. Van op het water stijgen we op. Dit is eens iets anders dan de Tarmac van de klassieke luchthaven. Ook het formaat van het vliegtuig is nieuw voor ons: Thibaut copiloot, Danièle en papa achteraan en mama in de koffer. Even denkt ze aan haar ontbijt, maar ze heeft wel het beste zicht. Vanuit de lucht hebben we zicht op de vele eilandjes die voor tofino liggen. We zien vele kajakkers vanuit de lucht. Uiteraard zien we ook opnieuw walvissen. Sommige kajakkers zitten echt met hun boot boven de walvissen.

Over de middag blijven in Tofino en pikken in het Schooner restaurant de lunch mee. Dit is onze tweede keer dat we heerlijk op restaurant gaan.

Een bezoek aan Meares Island, een indianen reservaat met eveneens gematigd regenwoud, stond op papa’s planning.  In plaats van ons te laten brengen, kiezen we om er naartoe te kajakken. Half drie gaan we er onder begeleiding van een gids heen. Na de nodige instructies, worden we te water gelaten. Met de kajak steken we het vliegveld over richting Meares Island. De zeekajaks zijn vrij stabiel op de open zee. Gelukkig maar! Niemand keert om. Na een uurtje kajakken, bereiken we het wandelpad. Dit leidt naar een 9 meter (in omtrek) grote boom. Pas als je er een mens bij ziet, besef je hoe enorm zo’n boom wel is. Na een klein uurtje kajakken we terug naar Tofino.

 De laatste activiteit voor vandaag is een bezoek aan Long Beach, een kilometerslang surfstrand. Het is al 19 uur als we er aankomen, maar het is nog heerlijk warm. Danièle en Thibaut springen in de surfgolven.  Zonder surfpak is dit water echt wel koud. Dus: stoer hé! Papa probeert wat surfers in tegenlicht te fotograferen.

Terug thuis, terwijl we avondmalen, passeert plots een raccoon (wasbeertje). We kunnen hem lokken met wat brood. Telkens neemt hij het mooi vast en loopt ermee weg om het op te eten. Met watermeloen slaagt Danièle erin om hem het brokje uit haar hand te laten nemen. Ondertussen valt ook de stroom uit. Charlie komt zeggen dat de panne algemeen is: gans Tofino zit zonder stroom. Eén of andere Engelsman zal wéér tegen een elektriciteitspaal gereden zijn! Deze panne zal duren tot de volgende ochtend. We gaan slapen met kaarslicht. 

Vancouver - Tofino

Voor we de ferry naar Vancouver Island nemen bezoeken we nog eerst Stanley Park met zijn totempalen en Vancouver Aquarium. Onder een stralende zon genieten we van verschillende shows met dolfijnen, beluga’s en zee-otters. Binnen maakt Thibaut vele filmpjes van de schitterende aquariums. Even wanen we ons in de vlindertuin te Knokke als we door het tropische gedeelte wandelen. Een speciale attractie was een 4D film over Sponge Bob met water, geur, zeepbellen en gevoel. Terug buiten vervoegen we de Japanners voor een stukje massatoerisme: de totempalen. 

Daarna rijden we via de Marine Drive richting Horseshoe bay waar de ferry ons naar Vancouver Island zal brengen. We schuiven een uurtje aan in de blakende zon voor we op de ferry mogen. Het  is heerlijk toeven op de boot en laten de haren wapperen in de wind. We nemen ook een avondmaal op de boot (op zijn Amerikaans; hamburger met frietjes) want éénmaal op Vancouver Island is het nog 3 uur rijden tot Tofino. Onderweg  zien we ook de eerste zwarte beer. 

Op klokslag 22 uur bereikten we onze Bed and Breakfast. We waren nog net op tijd om in het avondlicht te kunnen genieten van het schitterende zicht uit ons raam: een combinatie van zee, eilanden en bergen. Onze verblijfplaats voor de volgende 3 nachten is echt schitterend en Charlie (de eigenaar) is echt een vriendelijk man. Papa en de kids kunnen het niet laten om rap nog even in de Hot Tube te zitten.

Ashford - Mount Rainier (Sunrise) - Vancouver

Vandaag krijgt de Mount Rainier een tweede kans voor we naar Vancouver doorreizen. We stoppen opnieuw in Longmire op zoek naar bevers. Maar opnieuw vangen we bot.Wegens evenveel mist als gisteren laten we de paradise regio links liggen. Maar aan de reflectie lakes stoppen we opnieuw omdat we nu wel zicht hebben op het meer. Helaas zit de Mount Rainier nog altijd in de wolken. Onze volgende stopplaats is Sunrise waar af en toe de Mount Rainier door de wolken komt piepen. Hebben we geluk! We maken een wandeling door de sneeuw naar de Egmond Vista view. We houden ons ook nog een uurtje bezig met chipmunks met en een reetje te fotograferen. Half vier vertrokken we richting Vancouver (Canada) waar we iets voor zeven aankomen. Na de check-in gaan we op zoek naar eten op de Marine Drive. Na ons avondmaal op een terras bij de avondzon maken we prachtige foto's van de skyline by night van Vancouver.  

Mount Rainier NP (Paradise en Grove of the Patriarchs

Ons bioritme staat nog niet helemaal juist, want we zijn al vroeg wakker. 6 uur 45 gaan we ontbijten (muffin, bacon, eggs). In de coffeeshop naast ons verblijf. Jammer genoeg hangt er een dik wolkendek.

Bij onze eerste stop (8 uur 30) Kautz creek hebben we dan ook door de laaghangende wolken een slecht uitzicht. In Longmire zien we onze eerste White-tailed Deers en Chipmunks. Ook de sparren vinden we hier indrukwekkend.

De weg naar Paradise (1600 m hoog) is in de mist. Langs de weg liggen nog pakken sneeuw. Boven zien we geen 50 m ver en het in het reisgidsbeloofde bloementapijt zit onder een metersdikke sneeuwlaag. Van de Nisqually Vista Trail komt dan ook niets in huis. We rijden verder naar de Grove of the Patriarchs. 

Ondertussen zitten we weer onder de wolken en kunnen we toch deze wandeling doen. Hier zijn de sparren pas echt indrukwekkend. De omtrek van 1 boom is 4 x de armspanwijdte van Danièle en Thibaut tezamen. We wandelen ook nog tot aan de Silver falls iets minder indrukwekkend als de Narada fall die we deze morgen al bezochten.

We krijgen vandaag de besneeuwde Mount Rainier niet te zien. En ook de reflecties niet van de Reflection Lakes, want die zijn bevroren en besneeuwd. Was het dit jaar een strenge winter, of zijn we gewoon 14 dagen te vroeg? Misschien morgen het antwoord als we wel zicht hebben op de berg.

Op de terugweg stoppen we terug in Longmire, want de zon breekt door en we hopen op nog meer wildlife. We doen de korte Trail off the Shadows. We zien een Red Squirrel en wat verder een boom die nog de sporen meedraagt van een bever. De boom staat op omknakken: netjes doorgeknaagd zoals in een tekenfilm.
Hier lopen ook 6 White-tailed Deers waarvan 2 jongen.

Om 17 uur zijn we terug thuis en begint het te motregenen. Iets na 18 uur gaan we op zoek naar ons avondmaal. We rijden naar het stadje Elbe waar een pizzeria is. Ter plaatse aangekomen blijkt het een oud rangeer station te zijn volgestouwd met wagons die ingericht zijn als restaurant, lodges en kleine winkeltjes. Bijzonder gezellig ingericht met karaoke op een pleintje. Allemaal erg gezellig op Independence Day. Een afgedankte lokomotief, wat oude Amerikaanse pick-ups, de Christian churche en de brandweer kazerne maken het plaatje  Amerikaans.

We waren verwittigd: bestel niet te veel! Thibaut laat zich bijna vangen en bestelde een large. Er is verwarring rond een pizza in stukken of een volledige, maar we besluiten om vier mediums te bestellen (smalls zijn er niet). Als we ongeveer een vierde van onze en ongeveer voldaan zijn barsten we minuten lang in lachen uit. Hebben we ons nu toch laten vangen, en hoe? We proppen ons alle vier vol en slagen erin om twee en een halve pizza op te eten. We moeten noch wennen aan die Amerikaanse maten.

Thuis gekomen proberen we nog even de hotpot uit. Dat is ondertussen ook weeral twee jaar geleden. Wat is dat heerlijk!

Om ons bioritme terug normaal te krijgen gaan we nog maar eens vroeg slapen. Iet na negen uur gaan we  onder zeil.

Waregem - Ashford

Inchecken vlot verlopen. Om 9 uur zaten we al voor de gate te wachten. Met enige vertraging stegen we op. 
Middagmaal "beef". Geen keuze meer: het nadeel van achteraan in het vliegtuig te zitten. 
11.20 uur Chicago time: bokkesaai of pokkesaai, we zitten al uren stil. Ik wist niet dat de Far West zo ver was. 
11:40 uur Chicago time: we zitten te wachten op het vervolg van de reis. We gaan op reis en nemen mee! Wij doen het omgekeerd: wij gaan op reis en verliezen: 1 pull, 1 i-pod, oortjes... ik vermoed dat dit met voorbedachtheid is. Hare pa heeft het voorgedaan...(IJsland). Ja inderdaad het is blijven liggen in terminal 5 en wij zitten nu te wachten in terminal 3, een treinreis verder. 
Het vervolg van de reis verloopt vlot. We zien de Mount Rainier liggen of blinken van op het vliegtuig. 


In Seattle vragen we bij Alamo cars direct voor een upgrade. We rijden nu met een Chevy Impala in plaats van een tweedeurs met een kleine koffer. Nu schuiven we de grote valies in de koffer en er blijft nog een volledige kofferplaats over. 


Op weg naar Ashford (Mount Rainier NP) hebben we een schitterend zicht op de vulkaan. We komen aan om 21 uur (Pacific Time). Ondertussen is het in België 6 uur 's morgens. Ik wist niet dat er in een dag zoveel uren konden zijn (33 uur).